Saturday, January 26, 2013

Բախ. Բախ(տ)

Կյանքի երկրորդ տասնամյակը տակավին նոր բոլորած՝ ճամփա էր ընկել Նյու Յորք: Անծանոթ էր գլուխը վերև ձգելու անհրաժեշտության օբյեկտիվությունը (երկնաքերներ են ի վերջո), տաքսու հոտն ու անգլերենի՝ իր դեպքում հարավամերիկյան ակցենտը (նույիսկ Նյու Յորքն է կանադացու համար հարավ): Սև գլխարկն աչքերին իջեցրած, սև, մահվան սքեմի նման թիկունքը ծածկող, տաք ու մինչև գարշապարն ընկնող (ինչպես ոմանք արդեն նրա ոտքերի տակ) վերարկուով այդ երաժիշտը Գուլդն էր: Երկար, բայց մեջքի ցմահ ցավերի պատճառով կորացած հասակը ոչինչ դարձնող համեստության ու ցրտի մեջ խրված՝ սառած բադի նման խցկվել էր տաքսու հետևի նստատեղին: Տաքսու վարորդը.

-Ասում ես երաժիշտ ես, հա՞: Ի՞նչ ես նվագում՝ ջա՞զ, բիբո՞փ[1];

Գուլդը.

-Ո՛չ, պարոն, դասական երաժիշտ եմ...

Վարորդը.

-Օօօօօօ~...  ուրեմն դու շա~տ գեղեցիկ լսարան կունենաս, տղա՛ս...


Գլեն Գուլդ. Բախ նվագելուց հետո